Ondertussen : in Singapore

Singapore heeft de reputatie nogal 'spic & span' te zijn. Een uitgesproken vorm van smetvrees die duidelijk te merken is in het ultra-cleane straatbeeld. Strikt anti-rookbeleid ook. Niks mis mee. Uit gezondheidsoverwegingen zou je denken, maar vooral ook uit vrees dat die peuken in het straatbeeld zouden terecht komen. Idem met kauwgom, of ander afval. Waag het vooral niet dit zomaar op de grond te droppen. Tenzij de gevangenis op je bucket-list zou staan. Ik overdrijf niet.

Jaywalking. Nog zo’n regeltje waar je je beter niet aan waagt. Aldus google-translate : niet de straat oversteken waar het niet mag. Kortom: niet teveel buiten de lijntjes kleuren hier. Los daarvan : in Singapore (en ook Maleisië trouwens) wordt links gereden. Rechts-links-rechts kijken dus bij het oversteken van de straat als je niet onder vier wielen wil geraken. Het heeft zijn tijd geduurd, maar ik was er nu eindelijk mee weg. Dus dat wordt bij thuiskomst terug even mijn 2 hersenhelften resetten. En die linkse lijn trekt zich verder door: ook op de (rol) trappen, en op de trottoirs hou je je best aan de linkerkant. Behalve als die kant in de stralende zon zou zijn, dan geldt de wet van de sterkste. Of de slimste: de schaduwkant. En zo is het altijd wel iets.

Op de afgeborstelde straten overnachten is hier helaas ook al geen legale optie, al was het maar omdat er een stevig prijskaartje vasthangt aan een betaalbaar logement. Maar mits wat prospectie vind je uiteindelijk wel altijd iets binnen het budget. Een IBIS-budget-hotel bijvoorbeeld. Altijd een voltreffer. Netjes gelegen in een residentiële buurt. Een veilige buurt bijgevolg. En ’s avonds of ’s nachts al helemáál, als buiten het daglicht uitgaat, en in de buurt het rode licht aangaat. Welkom in het red-light-district. De Singaporese walletjes-buurt dus. Het is eens iets anders. Volgens de hotel-reviews verreweg de meest denkbaar veilige buurt om te logeren. Ik moet ze allemaal gelijk geven. Met aan ieder etablissement wel altijd een paar portiers of bodyguards die een oogje in het zeil houden. En CCTV à volonté. Big Brother is watching you. Altijd en overal hier. Geen ontsnappen aan. Een typisch capsule-hotel was misschien ook nog een optie, maar dan ook weer niet. Net iets te claustrofobisch lijkt me. Geef mij maar meer lucht. En licht. Rood licht zelfs, als het moet.

Ook Singapore was helaas niet vrijgesteld van af en toe een ferme plensbui. Volgens de boekskes ga je dan gewoon even schuilen in 1 van de vele shopping-malls tot de bui weer gaan liggen is. Ik lees dit als : kiezen tussen de pest en cholera. Geen idee wie deze boekskes geschreven heeft, maar ik vermoed Miss Singapore. Geef mij maar liever de volle lading hemelwater dan. Ik heb geen zin in een overdosis aan boetieks en andere tuttebellerij. Thuis niet. En hier ook niet. Nieverans trouwens.

Maar goed, intussen zijn we een paar dagen verder, en moet ik al een beetje in de verleden tijd beginnen spreken. Enkele uren geleden, om klokslag 12u, uit mijn hotelkamer gebonjourd, en nu is het nog tot zowat middernacht de tijd doden in afwachting van mijn lange-afstands-vlucht met eindbestemming London. Of tussenbestemming eigenlijk. Voor zover ik me nog kan herinneren woon ik in een andere stad en land. Best nog even dubbelchecken...

Maar de wereldvermaarde luchthaven – Changi Airport - schijnt de mooiste van de wereld te zijn, met mogelijkheden zat om de uren wat te doden. Een klein dorpje op zich eigenlijk. En het is nog waar ook. Ik weet zelfs eigenlijk nog niet goed of het wel zal passen op tijd op die vlieger te geraken…

Anyhooows, óóit raakt een mens wel eens uitverteld. Zoals nu. Maar niet zonder eerst een diepe knieval te maken voor jullie, mijn trouw publiek. Dikke merci aan zij die de tijd gevonden én genomen hebben om – ondanks jullie drukke agenda en leventje - af en toe ook eens een teken van leven gegeven te hebben. Werd ten zeerste geapprecieerd. Dat weet u intussen.

Tijd dus om een einde te breien aan deze fabuleuze reis. Onnodig nog te zeggen dat de verwachtingen méér dan ingelost zijn. De batterijen zijn weer opgeladen, al werken deze op zonne-energie, dus dat zou bij thuiskomst nog wel eens dik kunnen tegenvallen, zo te horen.

Tijd ook dus om een streep te trekken onder deze blog. Het dromen van de volgende bestemming kan bij deze officieel ook al beginnen. Tips of ideeën kan u steeds kwijt in de ideeënbus.

Binnenkort ben ik terug te bewonderen in Brugge. Ook wel een scone stad. Daar niet van. Ik leg mij intussen toe op het maken van de huiscocktail, de Singapore Sling. Steeds welkom om mijn cocktail-skills uit te testen. Onder een klapke. Of bij een doodgewoon pintje of wijntje. Want ik weet intussen nauwelijks nog hoe dit smaakt (ik klink haast als een alcoholverslaafde die in een rehab verbleven heeft).

Tot snel!?

Big hugs 💗

San