Het is zondag, nauwelijks 4:30u. IN DE F* MORGEN !

Georgetown ligt nog in een diepe coma, ondergetekende meegerekend. Gisteren was een tjooldag van 9u om op m’n huidige bestemming te geraken. U weet wel : bussen, ferry’s en tussenin heel wat gestap. Met de rugzak die steeds zwaarder lijkt te worden, ook al kan dit niet, gezien al mijn pottekes met shampoo, douchegels enzo gevaarlijk de bodem van hun kunnen lijken te bereiken. Meestal een teken dat ‘het einde nabij' is, ook al heb ik nog een kleine week tegoed. De tol van 2 weken rond te tjaffelen. Ik word ouder (niet: oud).

In de nabijgelegen moskee, op een steenworp hier vandaan, vinden ze dat het wellekes is geweest. Rust roest, moeten ze denken. Tijd om op te staan. Aan de hand van een mega-microfoon, een megafoon dus, roepen ze op tot bidden. Ik vloek vooral. En heb nog geen goesting in een vroegtijdig begin van deze zondag / rustdag. Hupla, venster toe dan maar, ook al is het hier 500 graden binnen, en een paar CM-oordopjes (restantje van het Cactus-festival) in mijn gehoorkanaal. De rust keert terug. Niet enkel in de moskee, maar ook in m'n oren. U ziet, de CM, uw gezondheidsfonds bij uitstek: zó ver weg, en dan weer zó dichtbij. Aan de meelezende collega's : nee, ik begin het nog niet te missen. Ik vermoed een zonneslag ofzo.

Trouwens, moslims en hun geloof, en hun waardes en principes enzo. Ik heb er mijn bedenkingen bij. De commercie moet óók draaien, denken ze hier. De boom in dus met het alcohol-ontradings-beleid, want hier strooien ze kwistig rond met tal van Happy Hour's. Dit vooral naar de zin van onze noorderburen. Uiteraard, want ‘gratis' en plots zijn ze nog talrijker aanwezig dan ik al nodig vond. En vooral ook veel luidruchtiger. Ik weet het van horen zeggen.

Morgen, dinsdag, wissel ik Maleisië in voor Singapore. Ergens wel jammer, ik zou het hier wel nog een tijdje kunnen volhouden hebben. En hier al helemaal. Singapore zal zijn of haar best mogen doen om hier tegen op te boksen. Zopas nog wat mijn ménage gedaan. U weet wel: de was en niet de strijk. Zodat ik wat frisjes en gerompeld voor de dag kom op de vlieger, want uiteindelijk last-minute toch nog een vlucht geboekt. Efkes de pros en cons afgewogen, maar uiteindelijk een vlucht gevonden aan Ryanair-tarief, maar dan zonder de vele extra-kosten-valkuilen. Mooi meegenomen. Ik heb geen goesting meer in een mega-busverplaatsing van 11u. En al zeker niet tijdens de nacht. De chauffeurs hier ontpoppen zich maar al te graag tot de plaatselijke Max Verstappens of Maxen Verstappen. Whatever. En da’s niet altijd naar de zin van hun passagiers. Ik bespaar u de details, of ik krijg van sommigen onder u een levenslang reisverbod.

En intussen merk ik aan mijn deurcamera-op-afstand-app (ongelooflijk dat dat Temu-ding zelfs hiér werkt) dat er de voorbije dagen precies wel gretig werd aangebeld aan mijn huis door de Brugse verkiezingskandidaten. Om hun blijde boodschap te verkondigen wellicht. Of hun loze beloftes. Soms wel hetzelfde eigenlijk. En ik krijg nu niet eens de kans de deur parmantig voor hun neus dicht te klappen. Wat op zich wel wat jammer is natuurlijk. Maar ze krijgen begin oktober nog een 2de kans om op audiëntie te komen. De aanhouder krijgt mijn stem. Of niet. Ook ík kan loze beloftes maken. Maar voor mijn nachtelijke rust: toch heel even de schop op met die app.

Zo, lieve lezertjes, de volgende keer hoort u mij vanuit Singapore. Tenzij de piloot Lewis Hamilton heet, natuurlijk. U weet maar nooit.

S x