Het is zondagmorgen, zo rond de klok van 7. Bij jullie is het 1 uur ’s nachts. Kuala Lumpur begint stilaan te ontwaken terwijl de laatste nachtbrakers nog hun weg naar huis zoeken. Over een half uurtje word ik in het reiskantoor verwacht voor de trip naar mijn volgende bestemming. Taxichauffeurs ruiken een vroege prooi en bieden hun diensten gretig aan: “Taxi, ma'am?” Volgens mijn navigatie-app zo'n 1,8 kilometer. Ik moet hen teleurstellen: ik hou me aan m’n zelf-opgelegde gouden regel en principe: alles onder de 5 km doe je te voet. Of minstens met de vélo. En deze heb ik hier niet. Te voet dus en ik zal me nog niet eens moeten haasten. Op het gemak dus nog een laatste blik werpen op deze fantastische stad nu die nog half slaapt en het er vredig rustig lijkt. Een laatste keer ook nog eens de typische geur opsnuiven nu die van uitlaatgassen nog niet overheerst, maar wel enkel die van vers gezette thee of koffie aan de 1^ste kraampjes op mijn weg.

200 meter verder: officiële opening van de hemelsluizen met bijhorend klank- en lichtspel. Dié bui had ik niet zien hangen. Het was nog schemerdonker. Vandaar dus wellicht. Miljaarde. Uitgerekend nu.

Ik grabbel alle mogelijke rugzakcovers en ponchos uit mijn zakken en weet niet goed wat eerst te redden van deze zondvloed. Niet zozeer mezelf, maar ik loop hier met wat elektronica en officiële paperassen rond die liefst vanal nog enkele weken mee moeten gaan. En als het even kan, nog veel langer.

Vijf minuten later loop ik erbij als een wandelend zeilenkamp. Nog eventjes verder zwemmen door de straten, want treuzelen is nu niet meer aan de orde. Genieten al evenmin. En dat allemaal terwijl jullie nog in jullie nest liggen. De wereld is zó oneerlijk.

Ondertussen is bestemming nr. 2 een feit. We zijn terug ‘on track', opgedroogd en al. Pal in het hartje van het regenwoud beland. Geen rockmuzikanten meer die elke avond een serenade zingen onder het balkon van mijn slaapkamer. Enkel nog wakker worden door het geluid van krekels en symfonisch getjilp van vogeltjes. Het contrast kon niet groter zijn. Niet dat ik in een volière logeer, eerder een bungalow eigenlijk. Met golfplaten erop, vier identieke kamers naast mekaar, met telkens één deur en één raam, en tafeltje met bankje ervoor. En blauw geschilderd. Een beetje vergelijkbaar met een rij garageboxen eigenlijk. Oja, en netjes neergeplant te midden een verlaten parking. Dat ook wel. Maar voor de rest alles netjes en in orde, inclusief welkomstberichtje bij mijn aankomst, ik vertaal: “Je kamer is al klaar. De sleutel zit in de brievenbus.”Geweldig toch, dat vertrouwen.

En – het kon niet blijven duren - ook de 1^ste Belgen en Nederlanders zijn een feit. Willen of niet, maar zal vanaf nu wel vaker het geval zijn, nu ik wat ontsnapt ben aan de anonimiteit van de grote stad. Maar wel altijd leuk om onder een pint wat ervaringen uit te wisselen, of gewoon ‘lekker te ouwehoeren' (niet míjn woorden). ‘Onder een pint’, zeg ik, maar eerder spreekwoordelijk dan. Want die zijn hier eerder schaars (maar niet onbestaand). Moslimland, remember. Op een menukaart zal je ze alvast niet vinden. Daarnaast spelen niet mis te verstane boodschappen links en rechts in het straatbeeld danig in op nen mens zijn geweten. Ik pas me wel aan. Geen probleem. Een beetje respect voor de plaatselijke cultuur kan sowieso geen kwaad (maar gesluierd rondlopen zou dan weer een brug te ver zijn. Er zijn grenzen aan mijn aanpassingsvermogen).

En voor de rest? Welja, voor de rest al een jungle-night-walk achter de rug. Met stoere mijnenlamp op m’n kop, en gedrenkt in een badje van DEET. En gewapend met water. Veel water. Mijn twee compagnons de route van de voorbije dagen toch wel, want de vochtigheidsgraad bereikte hier toch wel ongekende hoogtes. Éen zekerheid heb je hier wel altijd: kom je niet zeiknat thuis van een tropische bui, dan wel van het zweet dat langs je lijf druipt. Een nachtelijke – begeleide - trekking dus, op zoek naar wat fauna & flora. Zoals daar zijn: slangen, en schorpioenen en mega-kobben enzo. Tsja, iemand moet het doen.

Morgenvroeg is opnieuw boot/busdag. Op naar mijn volgende bestemming: Cameron Highlands. Maar da’s voor een volgende keer. Alles op z’n tijd.

Tot de volgende!