Okee, Puduraya is niet hetzelfde als Putrajaya. Ook al klinkt het uit de mond van een Maleis wél krak hetzelfde. Ik had beter moeten luisteren. Net zoals Brugge niet hetzelfde is als Brussel eigenlijk. Elke letter telt. Ook in het Maleis. Dat weten we dus ook weer. En zo kan het dus gebeuren dat je een eenvoudig tripje naar de busterminal in gedachten had, en uiteindelijk op een bus belandt met eindbestemming ergens 40 km verderop. Helaas wel de andere kant uit dan ik in gedachten had. Terug naar af dus. Ik waan me precies weer in China. Ook dagelijkse kost daar. Maar geen drama. Da’s dan weer het voordeel van niet teveel op voorhand te plannen: steeds ruimte voor een verrassingsuitstapje, ook al is dat ten koste van iets anders. En ook al viel daar uiteindelijk maar bitter weinig te beleven. Wat ik wél al gepland heb is mijn volgende bestemming. Noodgedwongen wat, gezien ze hier komende maandag plots een nationale feestdag uit hun hoed getoverd hebben – deze was me even ontgaan - waardoor bussen vroegtijdig volgeboekt zullen raken, en verkeerswegen verzadigd. Start ook van een weekje schoolvakantie, en dus trekt de lokale bevolking er massaal op uit. Onbegrijpelijk. Mensen die zonodig altijd weg of op reis willen... Enfin, mijn boeltje snel vergaren en best nog proberen te ontsnappen aan een mogelijke chaos is dus de duidelijke maar ook dringende boodschap. Gelukkig geen autoloze zondag hier, dát zou pas een streep door mijn rekening zijn. Bestemming: National Park van Taman Negara. Eventjes richting binnenland. Nu het nog kan, want straks komt het échte regenseizoen eraan, en dan hou je het best bij de westkust van het land als je niet helemaal wil verzuipen. Voor de bezorgde zielen onder jullie: de geruchten over een mogelijke typhoon die, naast Vietnam en Thailand, nu ook richting Maleisië zou trekken, mogen als fake news bestempeld worden. Nooit aan de orde geweest zelfs.

De trip dus morgen, afhankelijk van aan wie je het vraagt : ‘enkele uren’ op de bus, gevolgd door ‘enkele uren’ met een bootje diep het regenwoud in. ‘Tijd’ is hier een relatief begrip, moet je weten. We zien dus wel wanneer het schip zal stranden. Figuurlijk liefst. In ieder geval: mijn bedje is er al gereserveerd. Dus ik weet alvast waar naartoe te strompelen als ik met mijn zeebenen terug aan wal ben. Nog iets voor eventuele toekomstige ongeruste zielen: het WIFI- signaal zal er – áls het er al zal zijn – in elk geval niet supersterk zijn. Dus als u me even niet hoort: geen nieuws is goed nieuws. De daaropvolgende bestemming/verplaatsing zal op 18 september zijn. Terug richting bewoonde wereld en beschaving. Dus niet nodig om Alain Remue daarvóór al in te schakelen. Childfocus ook niet trouwens.

Mijn laatste nacht in Kuala Lumpur – KL voor de vrienden - gaat straks dus in. Het is wellekes geweest. Een verbazend grote, levendige en multiculturele stad. Met een modern en uitgebreid metro-netwerk enzo en talloze ‘skyscrapers’, ‘food streets’, Chinatown, Little India en dergelijke meer. Een beetje NY City allures, maar dan zonder de ‘yellow cabs’, en helaas ook zonder het eenvoudige rechthoekige stratenpatroon. Maar het blijft natuurlijk een grootstad met veel cement en veel grijs. En da’s goed. Goed voor even. Maar stilaan wel tijd om grijs in te wisselen voor wat groen.

Ook veel live-optredens enzo. Pal voor mijn slaapkamerraam, zowaar. Ik heb ‘niet de duurste’ kamer gevraagd, en dat krijg je dan in ruil: straatmuzikanten – covergroepjes in feite - met wisselende bezetting, maar steeds met 1 constante: een goed werkende microfoon. En een paar nog beter werkende boxen, drumstel én elektrische gitaar. Een gezonde mix van plaatselijke rock-muziek (veronderstel ik, gezien in een niet te verstaan taaltje) en covers van rockgroepen zoals Metallica, Def Leppard en dies meer. De ene poging al wat geslaagder dan de andere. Ik waan me met momenten (en mits een tikkeltje fantasie) op Rock Werchter. Of in de spinning-les zelfs. Kan niet slecht zijn. Van 10PM tot pakweg 2AM. Daarna is het bedtijd. Pogingen om hier vroeger aan toe te geven waren weinig succesvol. Mijn bed staat – letterlijk – op nog geen 10 meter van de festivalweide. Niet dat ik dat persé zou willen, maar ik ken hun set-lijst intussen al van buiten en morgen begint de ‘werkdag' wat vroeger dan gewoonlijk. Zondag of niet. Dus toch best links en rechts een extra wekkertje instellen.

Maar genoeg over mij. Hoe gaat het nog met júllie?

Uw reporter ter plaatse