Aloha ! (maar dan in het Maleis)

Ik had u een update vanop Maleisische bodem beloofd, en ik ben een vrouw van mijn woord. Of háár woord. Whatever. Vanaf nu denk ik weliswaar enkel en alleen nog maar in een andere taal. Dat spreken, da’s nog niet voor meteen.

We springen nog even in de achterwaartse teletijdmachine:

Dinsdag 10 september: mij fris en monter uit mijn bed gehesen. Het lijkt alsof het pas gisteren was. En dat was het eigenlijk ook. Vandaar wellicht. Startklaar voor de jaarlijkse grote oversteek naar warmere oorden. Maar eerst nog eventjes over naar de orde van de dag: de jarigen van de dag - Iris en Vincent - geen tweeling, maar toch krak op dezelfde dag geboren, nog vlug wat virtuele kussen toewerpen. Met rugzak en al op de weegschaal: ik zit bijlánge nog niet aan het maximum-gewicht van 25 kg (de rugzak welteverstaan) – ik ga voor een derde ervan deze keer. Nog zelden zo ‘light’ gereisd. Ik word nog een echte pro. De laatste restantjes uit de frigo opgegeten en uitgedronken (exclusief wijn en bier, daar is geen haast bij). Van ver afscheid genomen van enkele buren (nee, "je mag niet mee in mijn valies"). Schoon weer, dus ideaal voor een morgenwandeling naar de statie. Onderweg nog een vluchtige foto van mijn all-time-favourite-spreuk langs de vesten, op de gevel van het Bargehuis (*). Nog van toepassing ook, vandaag. Dat moet lukken. Om uiteindelijk belachelijk vroeg op het perron te belanden. Zo ver zijn we dus al. Als nu ook 'de trein is altijd een beetje reizen' vandaag niet teveel tegentjok is, dan ben ik een tevreden mens. Alle punten voor de NMBS uiteindelijk. Geen noemenswaardige vertragingen ook. Ook van toepassing trouwens op deel 2 (Brussels - Doha) én deel 3 (Doha - Kuala Lumpur). Deze laatste 2 met dank aan de airhostessen (M/V/X) van Qatar Airways die me op 10 km hoogte heel liefdevol hebben toegedekt met een fleece-dekentje toen het kiekenvlees op mijn vel de bovenhand had genomen door de veel te enthousiaste airco in hun vliegende ijsvogel. Het went maar niet. Die airco.

Maar intussen zijn we een kleine dag later, en 10000 km verder en ik ben – nogmaals – een tevreden mens. Bij het verlaten van de luchthaven wel meteen een hete föhn op mijn lijf gekregen. Ik ben duidelijk overdressed. Het is hier bloed- en plakkerig heet. Een zwemtenue was hier beter op zijn plaats, maar ik ben hier in een - hoofdzakelijk - moslimland beland, dus de correcte dresscode gaan we - voor de rest van de reis - altijd wel een beetje moeten incalculeren.

Zo, en daar stond ik dan, enkele uren geleden. Te glunderen voor de Twin/Petronas Towers. Qua 1ste impressie kon dit wel tellen. Toch wel wat onder de indruk dus. Van al die lichtjes enzo. Al is een gebouw nog altijd een gebouw. Hoe hoog of laag het ook is. De bijhorende 'dansende fonteintjes' zorgden dan weer eventjes voor een MELI-jeugdsentiment-flashback. Maar goed, het is hier intussen iets na middernacht (ik ben onderweg hier naartoe ergens 6 uur kwijtgespeeld - heel bizar - maar die eis ik dan wel weer terug op over enkele weken) en ik hou me klaar voor mijn 1ste nacht. Niemand om mij met een fleece-dekentje toe te dekken deze keer, maar dat valt dan ook weer even mee. Het zal sowieso een zwoele nacht worden. Ik plak nu al aan mijn matras.

Tot over enkele dagen, voor een 2^de – uitgebreidere – impressie van mijn tijdelijke nieuwe thuis.

Slaapwel!

X

(*) ‘Als je weggaat', kom je dan weer terug?

“Als ik terugkom", ben je er dan?