Bye bye aan de rode lichtjes

Ondertussen : in Singapore

Singapore heeft de reputatie nogal 'spic & span' te zijn. Een uitgesproken vorm van smetvrees die duidelijk te merken is in het ultra-cleane straatbeeld. Strikt anti-rookbeleid ook. Niks mis mee. Uit gezondheidsoverwegingen zou je denken, maar vooral ook uit vrees dat die peuken in het straatbeeld zouden terecht komen. Idem met kauwgom, of ander afval. Waag het vooral niet dit zomaar op de grond te droppen. Tenzij de gevangenis op je bucket-list zou staan. Ik overdrijf niet.

Jaywalking. Nog zo’n regeltje waar je je beter niet aan waagt. Aldus google-translate : niet de straat oversteken waar het niet mag. Kortom: niet teveel buiten de lijntjes kleuren hier. Los daarvan : in Singapore (en ook Maleisië trouwens) wordt links gereden. Rechts-links-rechts kijken dus bij het oversteken van de straat als je niet onder vier wielen wil geraken. Het heeft zijn tijd geduurd, maar ik was er nu eindelijk mee weg. Dus dat wordt bij thuiskomst terug even mijn 2 hersenhelften resetten. En die linkse lijn trekt zich verder door: ook op de (rol) trappen, en op de trottoirs hou je je best aan de linkerkant. Behalve als die kant in de stralende zon zou zijn, dan geldt de wet van de sterkste. Of de slimste: de schaduwkant. En zo is het altijd wel iets.

Op de afgeborstelde straten overnachten is hier helaas ook al geen legale optie, al was het maar omdat er een stevig prijskaartje vasthangt aan een betaalbaar logement. Maar mits wat prospectie vind je uiteindelijk wel altijd iets binnen het budget. Een IBIS-budget-hotel bijvoorbeeld. Altijd een voltreffer. Netjes gelegen in een residentiële buurt. Een veilige buurt bijgevolg. En ’s avonds of ’s nachts al helemáál, als buiten het daglicht uitgaat, en in de buurt het rode licht aangaat. Welkom in het red-light-district. De Singaporese walletjes-buurt dus. Het is eens iets anders. Volgens de hotel-reviews verreweg de meest denkbaar veilige buurt om te logeren. Ik moet ze allemaal gelijk geven. Met aan ieder etablissement wel altijd een paar portiers of bodyguards die een oogje in het zeil houden. En CCTV à volonté. Big Brother is watching you. Altijd en overal hier. Geen ontsnappen aan. Een typisch capsule-hotel was misschien ook nog een optie, maar dan ook weer niet. Net iets te claustrofobisch lijkt me. Geef mij maar meer lucht. En licht. Rood licht zelfs, als het moet.

Ook Singapore was helaas niet vrijgesteld van af en toe een ferme plensbui. Volgens de boekskes ga je dan gewoon even schuilen in 1 van de vele shopping-malls tot de bui weer gaan liggen is. Ik lees dit als : kiezen tussen de pest en cholera. Geen idee wie deze boekskes geschreven heeft, maar ik vermoed Miss Singapore. Geef mij maar liever de volle lading hemelwater dan. Ik heb geen zin in een overdosis aan boetieks en andere tuttebellerij. Thuis niet. En hier ook niet. Nieverans trouwens.

Maar goed, intussen zijn we een paar dagen verder, en moet ik al een beetje in de verleden tijd beginnen spreken. Enkele uren geleden, om klokslag 12u, uit mijn hotelkamer gebonjourd, en nu is het nog tot zowat middernacht de tijd doden in afwachting van mijn lange-afstands-vlucht met eindbestemming London. Of tussenbestemming eigenlijk. Voor zover ik me nog kan herinneren woon ik in een andere stad en land. Best nog even dubbelchecken...

Maar de wereldvermaarde luchthaven – Changi Airport - schijnt de mooiste van de wereld te zijn, met mogelijkheden zat om de uren wat te doden. Een klein dorpje op zich eigenlijk. En het is nog waar ook. Ik weet zelfs eigenlijk nog niet goed of het wel zal passen op tijd op die vlieger te geraken…

Anyhooows, óóit raakt een mens wel eens uitverteld. Zoals nu. Maar niet zonder eerst een diepe knieval te maken voor jullie, mijn trouw publiek. Dikke merci aan zij die de tijd gevonden én genomen hebben om – ondanks jullie drukke agenda en leventje - af en toe ook eens een teken van leven gegeven te hebben. Werd ten zeerste geapprecieerd. Dat weet u intussen.

Tijd dus om een einde te breien aan deze fabuleuze reis. Onnodig nog te zeggen dat de verwachtingen méér dan ingelost zijn. De batterijen zijn weer opgeladen, al werken deze op zonne-energie, dus dat zou bij thuiskomst nog wel eens dik kunnen tegenvallen, zo te horen.

Tijd ook dus om een streep te trekken onder deze blog. Het dromen van de volgende bestemming kan bij deze officieel ook al beginnen. Tips of ideeën kan u steeds kwijt in de ideeënbus.

Binnenkort ben ik terug te bewonderen in Brugge. Ook wel een scone stad. Daar niet van. Ik leg mij intussen toe op het maken van de huiscocktail, de Singapore Sling. Steeds welkom om mijn cocktail-skills uit te testen. Onder een klapke. Of bij een doodgewoon pintje of wijntje. Want ik weet intussen nauwelijks nog hoe dit smaakt (ik klink haast als een alcoholverslaafde die in een rehab verbleven heeft).

Tot snel!?

Big hugs 💗

San

Happy Hour in moslimland

Het is zondag, nauwelijks 4:30u. IN DE F* MORGEN !

Georgetown ligt nog in een diepe coma, ondergetekende meegerekend. Gisteren was een tjooldag van 9u om op m’n huidige bestemming te geraken. U weet wel : bussen, ferry’s en tussenin heel wat gestap. Met de rugzak die steeds zwaarder lijkt te worden, ook al kan dit niet, gezien al mijn pottekes met shampoo, douchegels enzo gevaarlijk de bodem van hun kunnen lijken te bereiken. Meestal een teken dat ‘het einde nabij' is, ook al heb ik nog een kleine week tegoed. De tol van 2 weken rond te tjaffelen. Ik word ouder (niet: oud).

In de nabijgelegen moskee, op een steenworp hier vandaan, vinden ze dat het wellekes is geweest. Rust roest, moeten ze denken. Tijd om op te staan. Aan de hand van een mega-microfoon, een megafoon dus, roepen ze op tot bidden. Ik vloek vooral. En heb nog geen goesting in een vroegtijdig begin van deze zondag / rustdag. Hupla, venster toe dan maar, ook al is het hier 500 graden binnen, en een paar CM-oordopjes (restantje van het Cactus-festival) in mijn gehoorkanaal. De rust keert terug. Niet enkel in de moskee, maar ook in m'n oren. U ziet, de CM, uw gezondheidsfonds bij uitstek: zó ver weg, en dan weer zó dichtbij. Aan de meelezende collega's : nee, ik begin het nog niet te missen. Ik vermoed een zonneslag ofzo.

Trouwens, moslims en hun geloof, en hun waardes en principes enzo. Ik heb er mijn bedenkingen bij. De commercie moet óók draaien, denken ze hier. De boom in dus met het alcohol-ontradings-beleid, want hier strooien ze kwistig rond met tal van Happy Hour's. Dit vooral naar de zin van onze noorderburen. Uiteraard, want ‘gratis' en plots zijn ze nog talrijker aanwezig dan ik al nodig vond. En vooral ook veel luidruchtiger. Ik weet het van horen zeggen.

Morgen, dinsdag, wissel ik Maleisië in voor Singapore. Ergens wel jammer, ik zou het hier wel nog een tijdje kunnen volhouden hebben. En hier al helemaal. Singapore zal zijn of haar best mogen doen om hier tegen op te boksen. Zopas nog wat mijn ménage gedaan. U weet wel: de was en niet de strijk. Zodat ik wat frisjes en gerompeld voor de dag kom op de vlieger, want uiteindelijk last-minute toch nog een vlucht geboekt. Efkes de pros en cons afgewogen, maar uiteindelijk een vlucht gevonden aan Ryanair-tarief, maar dan zonder de vele extra-kosten-valkuilen. Mooi meegenomen. Ik heb geen goesting meer in een mega-busverplaatsing van 11u. En al zeker niet tijdens de nacht. De chauffeurs hier ontpoppen zich maar al te graag tot de plaatselijke Max Verstappens of Maxen Verstappen. Whatever. En da’s niet altijd naar de zin van hun passagiers. Ik bespaar u de details, of ik krijg van sommigen onder u een levenslang reisverbod.

En intussen merk ik aan mijn deurcamera-op-afstand-app (ongelooflijk dat dat Temu-ding zelfs hiér werkt) dat er de voorbije dagen precies wel gretig werd aangebeld aan mijn huis door de Brugse verkiezingskandidaten. Om hun blijde boodschap te verkondigen wellicht. Of hun loze beloftes. Soms wel hetzelfde eigenlijk. En ik krijg nu niet eens de kans de deur parmantig voor hun neus dicht te klappen. Wat op zich wel wat jammer is natuurlijk. Maar ze krijgen begin oktober nog een 2de kans om op audiëntie te komen. De aanhouder krijgt mijn stem. Of niet. Ook ík kan loze beloftes maken. Maar voor mijn nachtelijke rust: toch heel even de schop op met die app.

Zo, lieve lezertjes, de volgende keer hoort u mij vanuit Singapore. Tenzij de piloot Lewis Hamilton heet, natuurlijk. U weet maar nooit.

S x

Nieuw samengesteld gezin

Het hoeft niet persé altijd een hotelleke te zijn waar ik mijn eenzame avonden en nachten hoef door te brengen. Of een garagebox. Deze keer voor een co-housing-formule gekozen in de 'Cameron Highlands'. Mijn huidige stop dus. Volgt u maar mee op de kaart. Klinkt allemaal heel 'Engels', en dat is het ook wel een beetje. Met theeplantages enzo. Een beetje 'higher' gelegen ook, wat zich ook wel wat vertaalt in de temperaturen. In die zin dat het hier merkelijk 'kouder' is. Allemaal heel relatief natuurlijk, maar ik was intussen temperaturen 'met een 3 ervoor' gewend. Niet 'met een 2'. Stervenskoud dus.

Soit. Ik mag mijn tijdelijk logement voor enkele dagen delen met een paar room-mates uit, jawel: Nederland: Freek en Michèle (uitspreken mét de E achteraan, dat was blijkbaar een hele belangrijke). Ook 2 solo-travellers.

We trekken er morgen samen op uit voor een trekking in de nabijgelegen heuvels. Door mijn nieuwe gezinssituatie word ik nu blijkbaar verondersteld wat gezamenlijke familie-activiteiten te doen. Ik leer elke dag bij. De man des huizes beweert een 'wandelend kompas' te zijn. We zien wel. Wellicht weer wat stoere macho-praat. Ik heb het parcours de nacht ervoor alvast heel goed bestudeerd en – voor zover mogelijk - gememoriseerd. Ik heb het niet zo voor stoere machos. Los daarvan, zit het niet in mijn genen me blindelings te laten leiden door een man. Niets persoonlijks.

Maar intussen zijn we een dag verder en ik kan het nog navertellen. Dus dat is altijd wel goed. Mijn wandelend kompas heeft zich uiteindelijk niet al te hard moeten bewijzen. En was af en toe ook wel even ‘het noorden kwijt’. Wij allemaal, ik moet eerlijk zijn. Maar los daarvan neem ik soms ook wel eens graag de touwtjes in handen. Niet altijd naar de zin van Mr. Kompas, maar ik ben dan weer Mrs. Pride: ik heb zo ook mijn ‘trots’. Dat ook dus. Ook al liepen we daar dan al een tijdje op wat onduidelijke wandelpaden (heel wat afgewaaide takken en bomen door een storm van de afgelopen dagen). Ook al even geen levende ziel meer tegengekomen enzo. Wegwijzers al helemaal niet. En dan dacht ik bij mezelf: ”Ben ik nog wel goed bezig?” maar 2 seconden later: ”Tuurlijk, San. Gij zijt toch altíjd goed bezig?.” 😃😉 En hupla, daar beland je dan uiteindelijk, half onder het slijk en totaal-gehydrateerd op de top van de heuvel, die een ‘rewarding view' had beloofd, maar vandaag gehuld in mist en geen sikkepit te zien. En dan denk je heel even: ”Kust nu mijn voeten". Maar het leven gaat daarna gewoon weer verder. Niets gebeurd. De hele weg terug naar beneden. Met meneer op kop. Hij kent nu de weg. Ik laat hem doen. Als tegenprestatie is hij zich nu aan het bewijzen in de keuken. Ik zet straks alvast de vuilzakken buiten. Kwestie van het rollenpatroon wat in stand te houden.

Na een dag in testosteron-gezelschap was de nood er meer dan ooit om er een dag ‘op mezelf' op uit te trekken met gezelschap dat – die zekerheid heb ik altijd - nooit kan tegenvallen: de vélo. Maar Maleisië is geen fietsland. Zoveel is duidelijk. Alles samen nog geen 5 fietsen gezien de voorbije tijd, en nog geen halve meter aan fietspaden. En hier al helemaal niet. De Ardennen in het kwadraat wat sommige hellingsgraden betreft. Het zit me niet mee. Ik zal er mogen naar fluiten. En ik word er zowaar wat kregelig van, want mijn fietsbenen beginnen danig af te zwakken. En te kittelen ook. De rest ook trouwens: in honderdduizend stukskes heb ik ze gemept, die hardnekkige Maleisische muggen. Als straf vervolgens hun karkassen van de muur van mijn kamer mogen schrobben. Ik kreeg dit bloedbad anders niet deftig uitgelegd aan de eigenaar van het huis.

Zo, u bent weer helemaal mee. Morgen de bus op richting Penang (Georgetown), een eiland aan de westkust. De chauffage staat daar merkelijk hoger, dus dat wordt een C4 voor mijn lange broeken en dito mouwen. Laatste bestemming in Maleisië, vooraleer Singapore aan bod komt (voor zij die al dachten dat ik het vergeten was).

Nog even dit: heel origineel dat sommigen onder jullie een ‘artiestennaam' of andere schuilnaam gebruiken in de reacties…. Volop aan de ontmaskering bezig… de Masked Singer is hier ook al begonnen precies…😎

Fijn weekend & tot over enkele dagen!

S x

De verlaten parking

Het is zondagmorgen, zo rond de klok van 7. Bij jullie is het 1 uur ’s nachts. Kuala Lumpur begint stilaan te ontwaken terwijl de laatste nachtbrakers nog hun weg naar huis zoeken. Over een half uurtje word ik in het reiskantoor verwacht voor de trip naar mijn volgende bestemming. Taxichauffeurs ruiken een vroege prooi en bieden hun diensten gretig aan: “Taxi, ma'am?” Volgens mijn navigatie-app zo'n 1,8 kilometer. Ik moet hen teleurstellen: ik hou me aan m’n zelf-opgelegde gouden regel en principe: alles onder de 5 km doe je te voet. Of minstens met de vélo. En deze heb ik hier niet. Te voet dus en ik zal me nog niet eens moeten haasten. Op het gemak dus nog een laatste blik werpen op deze fantastische stad nu die nog half slaapt en het er vredig rustig lijkt. Een laatste keer ook nog eens de typische geur opsnuiven nu die van uitlaatgassen nog niet overheerst, maar wel enkel die van vers gezette thee of koffie aan de 1^ste kraampjes op mijn weg.

200 meter verder: officiële opening van de hemelsluizen met bijhorend klank- en lichtspel. Dié bui had ik niet zien hangen. Het was nog schemerdonker. Vandaar dus wellicht. Miljaarde. Uitgerekend nu.

Ik grabbel alle mogelijke rugzakcovers en ponchos uit mijn zakken en weet niet goed wat eerst te redden van deze zondvloed. Niet zozeer mezelf, maar ik loop hier met wat elektronica en officiële paperassen rond die liefst vanal nog enkele weken mee moeten gaan. En als het even kan, nog veel langer.

Vijf minuten later loop ik erbij als een wandelend zeilenkamp. Nog eventjes verder zwemmen door de straten, want treuzelen is nu niet meer aan de orde. Genieten al evenmin. En dat allemaal terwijl jullie nog in jullie nest liggen. De wereld is zó oneerlijk.

Ondertussen is bestemming nr. 2 een feit. We zijn terug ‘on track', opgedroogd en al. Pal in het hartje van het regenwoud beland. Geen rockmuzikanten meer die elke avond een serenade zingen onder het balkon van mijn slaapkamer. Enkel nog wakker worden door het geluid van krekels en symfonisch getjilp van vogeltjes. Het contrast kon niet groter zijn. Niet dat ik in een volière logeer, eerder een bungalow eigenlijk. Met golfplaten erop, vier identieke kamers naast mekaar, met telkens één deur en één raam, en tafeltje met bankje ervoor. En blauw geschilderd. Een beetje vergelijkbaar met een rij garageboxen eigenlijk. Oja, en netjes neergeplant te midden een verlaten parking. Dat ook wel. Maar voor de rest alles netjes en in orde, inclusief welkomstberichtje bij mijn aankomst, ik vertaal: “Je kamer is al klaar. De sleutel zit in de brievenbus.”Geweldig toch, dat vertrouwen.

En – het kon niet blijven duren - ook de 1^ste Belgen en Nederlanders zijn een feit. Willen of niet, maar zal vanaf nu wel vaker het geval zijn, nu ik wat ontsnapt ben aan de anonimiteit van de grote stad. Maar wel altijd leuk om onder een pint wat ervaringen uit te wisselen, of gewoon ‘lekker te ouwehoeren' (niet míjn woorden). ‘Onder een pint’, zeg ik, maar eerder spreekwoordelijk dan. Want die zijn hier eerder schaars (maar niet onbestaand). Moslimland, remember. Op een menukaart zal je ze alvast niet vinden. Daarnaast spelen niet mis te verstane boodschappen links en rechts in het straatbeeld danig in op nen mens zijn geweten. Ik pas me wel aan. Geen probleem. Een beetje respect voor de plaatselijke cultuur kan sowieso geen kwaad (maar gesluierd rondlopen zou dan weer een brug te ver zijn. Er zijn grenzen aan mijn aanpassingsvermogen).

En voor de rest? Welja, voor de rest al een jungle-night-walk achter de rug. Met stoere mijnenlamp op m’n kop, en gedrenkt in een badje van DEET. En gewapend met water. Veel water. Mijn twee compagnons de route van de voorbije dagen toch wel, want de vochtigheidsgraad bereikte hier toch wel ongekende hoogtes. Éen zekerheid heb je hier wel altijd: kom je niet zeiknat thuis van een tropische bui, dan wel van het zweet dat langs je lijf druipt. Een nachtelijke – begeleide - trekking dus, op zoek naar wat fauna & flora. Zoals daar zijn: slangen, en schorpioenen en mega-kobben enzo. Tsja, iemand moet het doen.

Morgenvroeg is opnieuw boot/busdag. Op naar mijn volgende bestemming: Cameron Highlands. Maar da’s voor een volgende keer. Alles op z’n tijd.

Tot de volgende!

Van grijs naar groen

Okee, Puduraya is niet hetzelfde als Putrajaya. Ook al klinkt het uit de mond van een Maleis wél krak hetzelfde. Ik had beter moeten luisteren. Net zoals Brugge niet hetzelfde is als Brussel eigenlijk. Elke letter telt. Ook in het Maleis. Dat weten we dus ook weer. En zo kan het dus gebeuren dat je een eenvoudig tripje naar de busterminal in gedachten had, en uiteindelijk op een bus belandt met eindbestemming ergens 40 km verderop. Helaas wel de andere kant uit dan ik in gedachten had. Terug naar af dus. Ik waan me precies weer in China. Ook dagelijkse kost daar. Maar geen drama. Da’s dan weer het voordeel van niet teveel op voorhand te plannen: steeds ruimte voor een verrassingsuitstapje, ook al is dat ten koste van iets anders. En ook al viel daar uiteindelijk maar bitter weinig te beleven. Wat ik wél al gepland heb is mijn volgende bestemming. Noodgedwongen wat, gezien ze hier komende maandag plots een nationale feestdag uit hun hoed getoverd hebben – deze was me even ontgaan - waardoor bussen vroegtijdig volgeboekt zullen raken, en verkeerswegen verzadigd. Start ook van een weekje schoolvakantie, en dus trekt de lokale bevolking er massaal op uit. Onbegrijpelijk. Mensen die zonodig altijd weg of op reis willen... Enfin, mijn boeltje snel vergaren en best nog proberen te ontsnappen aan een mogelijke chaos is dus de duidelijke maar ook dringende boodschap. Gelukkig geen autoloze zondag hier, dát zou pas een streep door mijn rekening zijn. Bestemming: National Park van Taman Negara. Eventjes richting binnenland. Nu het nog kan, want straks komt het échte regenseizoen eraan, en dan hou je het best bij de westkust van het land als je niet helemaal wil verzuipen. Voor de bezorgde zielen onder jullie: de geruchten over een mogelijke typhoon die, naast Vietnam en Thailand, nu ook richting Maleisië zou trekken, mogen als fake news bestempeld worden. Nooit aan de orde geweest zelfs.

De trip dus morgen, afhankelijk van aan wie je het vraagt : ‘enkele uren’ op de bus, gevolgd door ‘enkele uren’ met een bootje diep het regenwoud in. ‘Tijd’ is hier een relatief begrip, moet je weten. We zien dus wel wanneer het schip zal stranden. Figuurlijk liefst. In ieder geval: mijn bedje is er al gereserveerd. Dus ik weet alvast waar naartoe te strompelen als ik met mijn zeebenen terug aan wal ben. Nog iets voor eventuele toekomstige ongeruste zielen: het WIFI- signaal zal er – áls het er al zal zijn – in elk geval niet supersterk zijn. Dus als u me even niet hoort: geen nieuws is goed nieuws. De daaropvolgende bestemming/verplaatsing zal op 18 september zijn. Terug richting bewoonde wereld en beschaving. Dus niet nodig om Alain Remue daarvóór al in te schakelen. Childfocus ook niet trouwens.

Mijn laatste nacht in Kuala Lumpur – KL voor de vrienden - gaat straks dus in. Het is wellekes geweest. Een verbazend grote, levendige en multiculturele stad. Met een modern en uitgebreid metro-netwerk enzo en talloze ‘skyscrapers’, ‘food streets’, Chinatown, Little India en dergelijke meer. Een beetje NY City allures, maar dan zonder de ‘yellow cabs’, en helaas ook zonder het eenvoudige rechthoekige stratenpatroon. Maar het blijft natuurlijk een grootstad met veel cement en veel grijs. En da’s goed. Goed voor even. Maar stilaan wel tijd om grijs in te wisselen voor wat groen.

Ook veel live-optredens enzo. Pal voor mijn slaapkamerraam, zowaar. Ik heb ‘niet de duurste’ kamer gevraagd, en dat krijg je dan in ruil: straatmuzikanten – covergroepjes in feite - met wisselende bezetting, maar steeds met 1 constante: een goed werkende microfoon. En een paar nog beter werkende boxen, drumstel én elektrische gitaar. Een gezonde mix van plaatselijke rock-muziek (veronderstel ik, gezien in een niet te verstaan taaltje) en covers van rockgroepen zoals Metallica, Def Leppard en dies meer. De ene poging al wat geslaagder dan de andere. Ik waan me met momenten (en mits een tikkeltje fantasie) op Rock Werchter. Of in de spinning-les zelfs. Kan niet slecht zijn. Van 10PM tot pakweg 2AM. Daarna is het bedtijd. Pogingen om hier vroeger aan toe te geven waren weinig succesvol. Mijn bed staat – letterlijk – op nog geen 10 meter van de festivalweide. Niet dat ik dat persé zou willen, maar ik ken hun set-lijst intussen al van buiten en morgen begint de ‘werkdag' wat vroeger dan gewoonlijk. Zondag of niet. Dus toch best links en rechts een extra wekkertje instellen.

Maar genoeg over mij. Hoe gaat het nog met júllie?

Uw reporter ter plaatse

De grote oversteek

Aloha ! (maar dan in het Maleis)

Ik had u een update vanop Maleisische bodem beloofd, en ik ben een vrouw van mijn woord. Of háár woord. Whatever. Vanaf nu denk ik weliswaar enkel en alleen nog maar in een andere taal. Dat spreken, da’s nog niet voor meteen.

We springen nog even in de achterwaartse teletijdmachine:

Dinsdag 10 september: mij fris en monter uit mijn bed gehesen. Het lijkt alsof het pas gisteren was. En dat was het eigenlijk ook. Vandaar wellicht. Startklaar voor de jaarlijkse grote oversteek naar warmere oorden. Maar eerst nog eventjes over naar de orde van de dag: de jarigen van de dag - Iris en Vincent - geen tweeling, maar toch krak op dezelfde dag geboren, nog vlug wat virtuele kussen toewerpen. Met rugzak en al op de weegschaal: ik zit bijlánge nog niet aan het maximum-gewicht van 25 kg (de rugzak welteverstaan) – ik ga voor een derde ervan deze keer. Nog zelden zo ‘light’ gereisd. Ik word nog een echte pro. De laatste restantjes uit de frigo opgegeten en uitgedronken (exclusief wijn en bier, daar is geen haast bij). Van ver afscheid genomen van enkele buren (nee, "je mag niet mee in mijn valies"). Schoon weer, dus ideaal voor een morgenwandeling naar de statie. Onderweg nog een vluchtige foto van mijn all-time-favourite-spreuk langs de vesten, op de gevel van het Bargehuis (*). Nog van toepassing ook, vandaag. Dat moet lukken. Om uiteindelijk belachelijk vroeg op het perron te belanden. Zo ver zijn we dus al. Als nu ook 'de trein is altijd een beetje reizen' vandaag niet teveel tegentjok is, dan ben ik een tevreden mens. Alle punten voor de NMBS uiteindelijk. Geen noemenswaardige vertragingen ook. Ook van toepassing trouwens op deel 2 (Brussels - Doha) én deel 3 (Doha - Kuala Lumpur). Deze laatste 2 met dank aan de airhostessen (M/V/X) van Qatar Airways die me op 10 km hoogte heel liefdevol hebben toegedekt met een fleece-dekentje toen het kiekenvlees op mijn vel de bovenhand had genomen door de veel te enthousiaste airco in hun vliegende ijsvogel. Het went maar niet. Die airco.

Maar intussen zijn we een kleine dag later, en 10000 km verder en ik ben – nogmaals – een tevreden mens. Bij het verlaten van de luchthaven wel meteen een hete föhn op mijn lijf gekregen. Ik ben duidelijk overdressed. Het is hier bloed- en plakkerig heet. Een zwemtenue was hier beter op zijn plaats, maar ik ben hier in een - hoofdzakelijk - moslimland beland, dus de correcte dresscode gaan we - voor de rest van de reis - altijd wel een beetje moeten incalculeren.

Zo, en daar stond ik dan, enkele uren geleden. Te glunderen voor de Twin/Petronas Towers. Qua 1ste impressie kon dit wel tellen. Toch wel wat onder de indruk dus. Van al die lichtjes enzo. Al is een gebouw nog altijd een gebouw. Hoe hoog of laag het ook is. De bijhorende 'dansende fonteintjes' zorgden dan weer eventjes voor een MELI-jeugdsentiment-flashback. Maar goed, het is hier intussen iets na middernacht (ik ben onderweg hier naartoe ergens 6 uur kwijtgespeeld - heel bizar - maar die eis ik dan wel weer terug op over enkele weken) en ik hou me klaar voor mijn 1ste nacht. Niemand om mij met een fleece-dekentje toe te dekken deze keer, maar dat valt dan ook weer even mee. Het zal sowieso een zwoele nacht worden. Ik plak nu al aan mijn matras.

Tot over enkele dagen, voor een 2^de – uitgebreidere – impressie van mijn tijdelijke nieuwe thuis.

Slaapwel!

X

(*) ‘Als je weggaat', kom je dan weer terug?

“Als ik terugkom", ben je er dan?

Welkom op mijn reisblog !

Maleisië en Singapore. BAM ! Het hoge woord is er uit. Al had u dit uit de titel van deze blog uiteraard allang afgeleid. Ik heb met een uitermate snugger publiek te maken. Ik ben me er ten volle van bewust.

Opnieuw richting Azië dus, na mijn dubbele passage door Cambodia zowel vorig jaar als in het memorabele corona-jaar-2020… Lang verleden tijd, zou je denken. Geen kat die daar nog van wakker ligt. Maar intussen toch wel wat herstellende van een mini-hartaanval bij het horen van wat geruchten over dat apenpokkenvirus. Al lijkt die storm intussen alweer gaan liggen. Geen paniek. Daarbij, ik ben geen aap, hoogstens een verre afstammelinge. En een doemdenker al evenmin. Karma zal wel geen tweede keer toeslaan, denk ik dan. Hoop ik vooral. Maar voor de zekerheid – en plichtsgetrouw – toch maar mijn whereabouts aan de Belgische Ambassade doorgegeven. Zoals het hoort eigenlijk. Ze kunnen alvast mijn eventuele repatriëring beginnen regelen. Spaart mij alvast wat administratie. Want die is er de komende dagen nog genoeg: tegenwoordig moet je je op voorhand via een hoop apps en websites aanmelden nog vooraleer je ergens een land binnen mag. En dat mag niet te vroeg, maar ook niet te laat. Just is just. Maar ik heb het er voor over. Ook al ontploft mijn smartphone intussen bijna van al die app-toestanden. Ik nog net niet.

Enfin, ik blijf mijn pijlen dus nog maar eens richten op dat hemels continent waar ik zo stilaan helemaal aan verknocht ben geraakt. Een paradijs op aarde voor de backpackers onder ons. Waar je de klok rond ongegeneerd kan rondtjaffelen op je flip-flops. Waar je dagelijks gelijkgestemde tjoolders kan ontmoeten uit alle uithoeken van de wereld, wiens levensmissie ook maar uit 4 woorden bestaat: work-save-travel-repeat. Waar het heerlijk wegdromen is bij niet te evenaren sunsets op één van de Maleisische tropische eilanden. Waar de ‘locals’ je van dag 1 keihard in hun armen én hart sluiten, en omgekeerd al minstens even hartelijk. En waar je garderobe in principe enkel maar samengesteld moet zijn uit wat topjes en shorts. En deze keer helaas ook wel een regenponcho. En rugzak-cover. Wegens de gekende tropische plensbuien die ook wel hun dagelijks zegske zullen willen hebben. Warme regen dan wel, misschien. Maar wel nog altijd even nat. So be it. En ten slotte – en niet onbelangrijk - waar de exotische cocktails gevaarlijk kunnen zijn. Gevaarlijk goedkoop.

Al weet ik niet meteen of dit een nadeel moet zijn.

Ik weet het eigenlijk wel.

Dat het geen nadeel is.

Twee vliegen in 1 klap dus, wegens aankomst in de Maleisische hoofdstad, Kuala Lumpur, en terugvlucht uit Singapore. Beide horend tot hetzelfde schiereiland. Schierburen, als het ware. En bij terugkomst meteen dus ook wat extra weg-krab-werk op mijn wereld-kraskaart in mijne living. Je zou het niet vermoeden, maar er is best nog wat werk aan de winkel op dat vlak.

Nog een paar keer slapen, en ik begin met pak en zak aan mijn dubbele missie. Vooral met zak eigenlijk. Rugzak. Om op 'nine-eleven' afspraak te hebben met de Aziatische hoofdstad die zelf ook gekend is voor zijn eigen ‘Twin Towers’ – de Petronas Towers – toeval of niet. Voorlopig staan ze nog kaarsrecht. So far so good.

Een kleine sprong in de tijd dan : het laatste weekend van september zit het avontuur er alweer op. Blablabla. Netjes op tijd om de eucharistie van de o-zo-heilige-Paus in België mee te kunnen pikken. What a joke...

Zo, lieve lezertjes. U kent de spelregeltjes intussen al. Maar ik herhaal ze graag nog eens : wil je automatisch een melding ontvangen wanneer er een nieuw verhaal (en eventueel wat foto’s) op deze blog staat? Meld je dan aan voor de mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechterkolom. Of links. Of vanonder. In ieder geval: érgens. Zoek het zelf maar uit.

De volgende update is er ongetwijfeld eentje vanop Maleisische bodem.

Merci om met me mee te reizen !

San